Persoonlijke ontwikkeling loopt niet van een leien dakje.
Ook als je een flink stuk weg afgelegd hebt, en je reeds mooie vruchten kan plukken van al je inspanningen en ontberingen die je opbracht, ook dan zijn er nog momenten of periodes dat je denkt opnieuw in de chaos beland te zijn.
Een voorval, een ontmoeting, een heengaan, relaties, ontelbaar veel mogelijkheden om dit te veroorzaken, lijken je onzekerheid of andere weke punten in je te openen en weer vol op de voorgrond te zetten. En ook al ken je dit fenomeen heel goed, het is telkens opnieuw jezelf liefde geven, ademen en voelen wat er te voelen is. Tot je weer in contact bent met dat veilige in jezelf en de rust kan weerkeren.
In zulke momenten voel je je gewoonlijk alleen tot eenzaam en tegelijk is het je terugtrekken en bewust kiezen voor isolement deel van de oplossing.
Maar het vraagt dus wat. En op zulke dagen verlang je naar morgen, naar een verder stadium in je leven waar je verder ontwikkeld zal zijn (want daar heb je vertrouwen in) en dus denkt dat jouw kracht dan sneller met de chaos zal kunnen omgaan of het zelfs niet meer hoeft te moeten doorvoelen.
Vroeger zei ik dan: 'Ik heb een nieuwe dag nodig'. Intussen weet ik dat in het moment blijven meer oplevert, ook al voelt het aanvankelijk niet fijn. Bewust voelen wat mij klein wil houden, welk deel verdrietig is, of welk deel zich gevangen voelt.
Liefdevolheid, telkens weer, liefdevolheid naar jezelf toe.
In het nu ligt de vrijheid.
Heel mooi! Heel herkenbaar ook!