Overgave Ik buig En buig. De blik die diepte peilt, donker en vol, het hartgeheim ontfutselt en de buik bezielt Ruïnes, langs de corridoren van het hart, prikken als zwarte pieken de hemel in. Wroeten, Plat strijken. Plooien en franjes. Hartstocht verbergt zich in de kanttekening van de tijd. Mijn hart bonkt. Het laveloze trachten wacht nog steeds op wat komen zal. Verlangen verliest zijn glans. Vergaat langzaam in hersengrijs en bloedrood, bot en been, reikhalzend naar wat buiten de grenzen raakt aan onzichtbare, naar waarheid voelend, grenzeloze materie. Van stoffelijk tot fijnstoffelijk aangezicht. De tijd verstrijkt en het tumult wijkt voor vastige orde in het centrale lijf. Zacht en sterk Sterk en zacht Ik buig. En buig nog een keer
© Liesbeth Verboomen 20.03.14